Una base para trabajar, porque esto no es ni mucho menos definitivo, pero sí orientativo es este diagrama. Representaría dos ejes: el sintagmático representado por el tiempo (tiempo de relato, tiempo de historia, tiempo real....) y el paradigmático (donde se encontrarían las alternativas simultáneas, cantidad de información, número de autores...). Como se puede observar, a medida que pasa el tiempo, aumenta la cantidad de información, de autores, de temas... como si fuera un aumento exponencial y con formulación Wiki. Cada paquete informativo, tendría la posibilidad de volver a lo anterior y una vez gastado el filon por el autor, volver al principio para escoger. El principio no implica el génesis, ya que el principio lo marca la incorporación del lector/autor/usuario. En un relato hipertextual, el principio no lo marca (o no lo debería marcar) el comienzo del texto.
2 comentarios:
Escápase da secuencialidad? Está excesivamente programado? A exploración resolve as dificultades de identificación? En que momento, se sucede, se rompe o vínculo entre autor e lector? O lector é tan só un "usador" dun plano dun relato-cidade?
mol
Mas extraño que la ficción. É o título dunha película, dirixida por Marc Foster e escrita por Zach Helm, na que o protagonista da película é ao mesmo tempo o protagonista dunha novela que está a escribir unha mujer que, ademáis de narrar as peripecias de Harold, describe os seus problemas coa falta de inspiración, cos momentos de baixa creatividade e coa necesidade de resolver a historia que está relatando. O espectador contempla a vida de Harold como real, Harold vai descubrindo que é o suxeito principal dunha novela e trata de influir no final que a autora do libro ten previsto, despois de investigar distintas posibilidades. Un xogo no que se entrecruzan as tramas, as personaxes, as escenas como si non existira distinción entre ficción e realidade. A literatura está moi presente na película, así como o humor ou a crítica política. É interesante, áxil, está ben construida e ensamblada. A súa vitalidade está, tamén, no feito de que o espectador entende e asume as tribulacións da narradora e do seu personaxe, e pode involucrarse, aínda que expectante, en ambalas dúas tramas. O final é o máis desastroso.
É o xogo, non idéntico pero con características similares das personaxe de El vuelo de Ícaro, de Raymond Queneau, na que o protagonista da novela que se está escribindo, fuxen, alonxándose das perspectivas que o autor quere establecer sobre as súas vidas. Así o autor do relato contrata a un detective privado para que atope a Ícaro e o reintegre no relato sobre o que está traballando e sobre o que non pode continuar porque desapareceu o protagonista.
http://www.labutaca.net/films/49/masextranoquelaficcion.htm
http://www.blogdecine.com/2007/01/19-amas-extrano-que-la-ficciona-una-delicia-metalinguistica-para-amantes-del-cine
http://www.biografiasyvidas.com/biografia/q/queneau.htm
http://www.enfocarte.com/1.10/literatura.html
http://www.elpais.com/articulo/cataluna/absenta/dibujada/elpepuespcat/20070930elpcat_2/Tes
mol
Publicar un comentario